Στιχουργός, δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός. Από τους αγαπημένους συνεργάτες του Μάνου Χατζιδάκι, μαθήτευσε δίπλα του και χάραξε τη δική του πορεία στο ελληνικό τραγούδι. Συνεργάστηκε με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, τον Νίκο Αντύπα και την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Τραγούδια του έχουν πει ο Κώστας Μακεδόνας, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Δημήτρης Μπάσης, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Έλλη Πασπαλά, η Χαρούλα Αλεξίου και ο Γιώργος Νταλάρας. Σήμερα φιλοξενούμε στο StraightOnMusic τον Άρη Δαβαράκη.
-Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν άψογα. Μεγάλωσα τα πρώτα μου 11 χρόνια στην Αλεξάνδρεια και πέρασα παραμυθένια. Τα έχω αποκόψει από τον υπόλοιπο κορμό της ελλαδίτικης ζωής μου γιατί δεν κολλάνε, είναι κάτι το ξεχωριστό. Είχα την ευτυχία να ζήσω έντονα συναισθήματα.
-Πότε ήρθατε στην Αθήνα;
Το 1964 μετακινηθήκαμε και φτάσαμε στην Αθήνα. Τα πράγματα τότε είχαν αλλάξει ριζικά… Η οικογένειά μου είχε μια αστική καταγωγή χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήμασταν πλούσιοι αλλά ούτε και φτωχοί. Ζούσαμε έχοντας ένα καλό βιοτικό επίπεδο. Οι δικοί μου ήθελαν να λάβω μια ολοκληρωμένη παιδεία και έτσι με έγραψαν στη σχολή Μωραίτη και στη συνέχεια στη σχολή Παναγιωτόπουλου.
-Πώς νιώσατε όταν μάθατε πως δε θα επιστρέφατε ξανά στην Αλεξάνδρεια;
Η μητέρα μου κάποια στιγμή μου είπε ότι δε θα γυρίζαμε πίσω στην Αλεξάνδρεια αλλά θα μέναμε μόνιμα στην Ελλάδα. Εγώ πίστευα πως επρόκειτο για ένα ακόμη ταξίδι και όπως είναι λογικό τα λόγια της μητέρας μου ακούστηκαν περίεργα στα αυτιά μου. Αρχικά, ταράχτηκα μέσα μου. Συνειδητοποίησα ότι δε θα έβλεπα ξανά γνώριμους ανθρώπους, τοπία, συνήθειες.. Και το πιο σημαντικό, θα έπρεπε να μάθω να ζω κάτω από τις νέες συνθήκες και να ενταχτώ στο κοινωνικό σύνολο. Έμαθα, όμως, την ελληνική κοινωνία και έγινα κομμάτι της.
-Τί είδους σπουδές πραγματοποιήσατε;
Πήγα στη Γαλλία και σπούδασα στη Σορβόννη δημοσιογραφία και λογοτεχνία. Με τη μεταπολίτευση βρέθηκα στην Ελλάδα και ασχολήθηκα με διάφορες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες. Υπήρξα βοηθός σκηνοθέτη στο ‘Μεγάλο Μας Τσίρκο’, μια σημαντική θεατρική παράσταση που ανέβασε η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο.
-Πείτε μου για την καθοριστική γνωριμία σας με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Έγραφα κάποια κείμενα χωρίς να πληρώνομαι. Είτε ως μεταφραστής είτε ως συντάκτης. Δεν είναι σημερινές τακτικές αυτές, από τότε συνέβαιναν… Ο Μάνος είχε δει κάποια από αυτά και εκείνη την περίοδο επρόκειτο να αναλάβει το Τρίτο Πρόγραμμα. Με κάλεσε να ενταχτώ σε αυτό χωρίς να ξέρω τίποτα από ραδιοφωνο… Μπήκα στο χορό και έμαθα να χορεύω. Ήταν γλυκός άνθρωπος. Είχε τρομερό χιούμορ και μια μεγάλη καρδιά… Και ήξερε πολύ καλά να καθοδηγεί τους ανθρώπους που είχαν ταλέντο και ήθελαν να μάθουν πράγματα.
-Τι αποκομίσατε από τη θητεία σας στο Τρίτο Πρόγραμμα;
Έμαθα πολλά πράγματα για τα τέσσερα χρόνια της παρουσίας μου. Ήταν ένα πανεπιστήμιο το Τρίτο… Γνώρισα τους μεγάλους μουσικούς, τους μεγάλους ποιητές, τους μεγάλους ζωγράφους. Απέκτησα μια ευρεία καλλιτεχνική παιδεία.
-Με τον Μάνο Χατζιδάκι συνεργαστήκατε στη μουσική θεατρική παράσταση ‘Πορνογραφία’ το 1982. Γιατί δεν είχε την αποδοχή του κοινού και κατέβηκε σύντομα;
Στη Πορνογραφία έγραψα ορισμένα κείμενα και τους στίχους κάποιων τραγουδιών, μεταξύ αυτών και το ομώνυμο τραγούδι ‘Πορνογραφία’ με την Έλλη Πασπαλά και την ‘Μπαλάντα Των Αισθήσεων Και Των Παραισθήσεων’ με τον Βασίλη Λέκκα. Ο Χατζιδάκις είχε κάτι στο μυαλό το οποίο δεν κατάλαβα ούτε εγώ. Ο κόσμος έφευγε βρίζοντας… Θυμάμαι μια σκηνή στο δεύτερο μέρος -όπου το κοινό ήταν ήδη κουρασμένο- και ένας ηθοποιός έβγαινε στη σκηνή με μια καρέκλα την οποία έβαζε στο κέντρο της σκηνής και καθόταν. Περίμενε αρχικά τρία λεπτά καθιστός και αμίλητος στηn καρέκλα κοιτάζοντας το κοινό, μετα τα τρία λεπτά έγιναν πέντε, μετά δέκα… Κάποια στιγμή οι θεατές έφευγαν ένας ένας. Ο Μάνος βρισκόταν στα παρασκήνια και βλέποντάς το αυτό ενθουσιαζόταν και γελούσε απίστευτα… Η παράσταση τελικά δεν άντεξε και κατέβηκε.
-Δέχτηκε μεγάλο πόλεμο από την Αυριανή εκείνο το διάστημα ο Χατζιδάκις. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;
Η επίθεση που του εξαπέλυσε η Αυριανή ήταν μια απαράδεκτη κίνηση. Μια σκοτεινή και βρώμικη ιστορία γεμάτη κιτρινισμό και αθλιότητα. Ξέφυγε από το πολιτικό πεδίο και πέρασε σε ένα κλίμα όπου καλλιεργήθηκε ο διχασμός και η πολιτική διαφωνία μετατράπηκε σε προσωπική επίθεση και σε ευθεία αντιπαράθεση. Θυμάμαι εκείνο το απαίσιο πρωτοσέλιδο όπου κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας είχε μια μεγάλη φωτογραφία του Μάνου και έγραφε με μεγάλα γράμματα Ο ΠΟΥΣΤΗΣ… Ο Χατζιδάκις αντιμετώπισε την κατάσταση με θυμό, και μάλιστα με δίκαιο θυμό.
-Ποια ήταν η σχέση σας με τη Μελίνα Μερκούρη;
Εξαιρετική. Δεν υπάρχουν λόγια για την Μελίνα… Ήμουν πολύ τυχερός που τη γνώρισα. Ήταν δοτικός και γενναιόδωρος άνθρωπος. Για την καλλιτεχνική της αξία ξέρουν όλοι, δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Η Μερκούρη όμως, είχε και μια ιδιαίτερα φωτεινή ανθρώπινη πλευρά.
-Θυμάστε κάποιο προσωπικό γεγονός που φανέρωσε αυτήν την πτυχή της;
Όταν η μητέρα μου ήταν άρρωστη, η Μελίνα ήταν υπουργός πολιτισμού. Δεν τηλεφωνούσε για να ενημερωθεί, ερχόταν στο νοσοκομείο να την επισκεφτεί και καθόταν στο πλευρό της. Την βοηθούσε όσο μπορούσε. Στην κηδεία της μητέρας μου δεν παραυρέθηκε απλά, με κράτησε μέχρι το τέλος…
-Πότε γεννιέται ένα μεγάλο τραγούδι;
Όταν οι λέξεις έρχονται και παρουσιάζονται σε εσένα χωρίς να μπορείς να καταλάβεις το γιατί… Είναι κάπως μεταφυσικό.
-Εσείς γράφετε πρώτα το στίχο ή παίρνετε πρώτα στα χέρια σας τη μουσική και δουλεύετε πάνω σε αυτήν;
Γράφω πάντα πάνω σε μουσική. Σπανίως γράφω πρώτα τους στίχους μου.
-Από πού πηγάζει η έμπνευση;
Από τον έρωτα, την αγάπη, τη μοναξιά, το προσωπικό βίωμα, τα βιώματα των άλλων… Όλα μαζί.
-Τι καθορίζει την επιτυχία ενός τραγουδιού;
Από το αντίκρυσμα που έχει στις ψυχές των ανθρώπων.
-Υπήρξαν αδικημένα τραγούδια σας;
Όχι. Πιστεύω πως οτιδήποτε αξίζει αργά ή γρήγορα βρίσκει το δρόμο του, ανεβαίνει σην επιφάνεια και καθιερώνεται από τον κόσμο.
-Ποιο από τα τραγούδια που έχετε γράψει είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σας;
Αγαπάω πολλά αλλά το πιο αντιπροσωπευτικό μου είναι ένα που έγραψα σε μουσική Νίκου Αντύπα και τραγούδησε η Έλλη Πασπαλά και λέγεται η ‘Ρίζα Του Ιεσσαί’. Είναι ένα τραγούδι που έχει μια θρησκευτική αύρα και επειδή είμαι ένας θρήσκος άνθρωπος στο τραγούδι αυτό καταθέτω τη δική μου προσέγγιση στο θείο.
-Ποιoς είναι ο μεγάλος σας φόβος;
Θέλω να φτάσω μέχρι το τέλος της ζωής μου και να μην έχω την ανάγκη των άλλων, να μη βρεθώ σε ανημπόρια.
-Το προσωπικό σας καταφύγιο;
Η αγάπη.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τα παρακάτω ονόματα;
Μάνος Χατζιδάκις: πολύ φως
Χρήστος Νικολόπουλος: ο καλύτερος τεχνίτης του ελληνικού τραγουδιού
Ευανθία Ρεμπούτσικα: αγαπημένη, ταλαντούχα και τρελή Πατρινιά
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος: an Englishman in New York
Κώστας Μακεδόνας: το πιο καλό παιδί του ελληνικού τραγουδιού
Δήμητρα Γαλάνη: της Γης το Χρυσάφι
Άλκηστις Πρωτοψάλτη: η χρυσή ολυμπιονίκης του τραγουδιού
Γιάννης Κότσιρας: χαρισματικός τραγουδιστής και στρατευμένος σε αυτό που κάνει
-Κύριε Δαβαράκη σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
