Συνθέτις, στιχουργός, ποιήτρια και ερμηνεύτρια. Ο λόγος για την πολυπράγμονα και ταλαντούχα Sunny Μπαλτζή. Δημιουργικό πνεύμα, γεμάτο ανησυχίες και προβληματισμούς για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Τραγούδια της όπως ‘Η Ανεμώνα Του Σικάγου’, η ‘Τσίχλα Δίχως Ζάχαρη’, ‘Το Παλιό Μου Παλτό’ και η ‘Αττική Οδός’, αναδεικνύουν το χαρακτηριστικό τρόπο γραφής της. Είχα τη χαρά να τη συναντήσω και να γίνω και εγώ ένας μικρός περιηγητής στον δικό της κόσμο. Κατά καιρούς της έχει αποδοθεί ο τίτλος της Αιρετικής και της Ρεμπέτισσας του Ροκ, αλλά εγώ προσωπικά προτιμώ εκείνον της κόμικ ηρωίδας που η ίδια έχει δώσει στον εαυτό της. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε…
-Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Πέρασα από πολλές φάσεις. Ήμουν ένα πολύ ήσυχο παιδί αλλά λίγο πριν την εφηβεία έγινα ατίθαση και ζούσα επικίνδυνα. Σε λογικά πλαίσια πάντα. Είχα την πολυτέλεια της γειτονιάς και τότε η ζωή για ένα παιδί ήταν διαφορετική, είχε πιο μεγάλη ελευθερία. Καμία σχέση με το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα.
-Πώς θυμάσαι την εφηβεία σου; Ήταν δύσκολη περίοδος;
Για μένα όχι, για τους γονείς μου ναι… Πέρασα καταπληκτικά στην εφηβεία μου και είμαι πολύ τυχερή για αυτό. Μεγάλωσα στην Καβάλα και έχω να θυμάμαι τα καλύτερα. Το πιο τολμηρό που έκανα είναι ότι άρχισα να οδηγάω μηχανές από νωρίς και το έκρυβα από τους γονείς μου. Και όχι μόνο οδηγούσα, έτρεχα και σε αγώνες.
-Ξεκίνησες από νωρίς να ασχολείσαι με την ποίηση και το στίχο. Τι σε οδήγησε σε αυτό;
Μια αόρατη δύναμη. Είχα μια ανυπομονησία πριν ακόμα μάθω να γράφω. Ήθελα να γράψω για να εκφραστώ και η ποίηση μου άνοιξε έναν πιο ονειρικό δρόμο σε αυτό.
-Τι διάβασες και ένιωσες να χτυπάει μέσα σου για πρώτη φορά η φλέβα της δημιουργίας;
Από μικρό παιδί μου άρεσαν οι πιο ψαγμένοι στίχοι στα βιβλία που διάβαζα. Διάβαζα αρκετά. Συγκλονίστηκα όταν ήρθα σε επαφή με τα γραπτά του Κώστα Καρυωτάκη και της Έλλης Αλεξίου. Απίστευτη στιγμή. Στη συνέχεια μπήκα και στον κόσμο των καταραμένων ποιητών, γνωρίστηκα με τους μπίτνικς και πέρασα μοναδικά με την παρέα του Τσαρλς Μπουκόφσκι.
-Πώς ορίζεις την έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Η δημιουργία για μένα είναι μια μικρογραφία της γέννησης. Μικρές δημιουργίες υπάρχουν σε πράξεις εντός της καθημερινότητάς μας.
-Έχεις σπουδάσει σκηνοθεσία. Γιατί δεν το ακολούθησες;
Στη ζωή κάποια πράγματα είναι για να γίνουν και γίνονται… Αυτό δεν ήταν για να γίνει. Κάποιες φορές, βρισκόμαστε σε σημεία για να μαθητεύσουμε τα οποία όμως διαρκούν μόνο ένα κύκλο. Άλλες φορές, βρισκόμαστε και κάνουμε πολλούς κύκλους. Οι κύκλοι κλείνουν αυθόρμητα. Δεν θέλω να επεμβαίνω σε ό,τι συμβαίνει. Απλά ακολουθώ το ένστικτό μου και προχωράω.
-Σε νεαρή ηλικία ήρθες από την Καβάλα στην Αθήνα και σε μια διαδικασία μουσικής αναζήτησης σχημάτισες το συγκρότημα Santa Fila. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Το θυμάμαι σαν μια πολύ όμορφη εικόνα. Ήμασταν μια ωραία ομάδα. Κάναμε λάθη, ήμασταν απόλυτοι, πολιτικά συνειδητοποιημένοι… Ήμασταν από τις πρώτες μπάντες που υπογράψαμε συμβόλαιο με πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία, με την Sony συγκεκριμένα, και δεχτήκαμε επίθεση για αυτό. Λες και οι Sex Pistols ή οι Rolling Stones έκαναν κάτι διαφορετικό…
-Καθοριστική ήταν η επαφή σου με τον Λάκη Παπαδόπουλο και την Αρλέτα. Πες μου δυο λόγια για αυτές τις φυσιογνωμίες.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι η μουσική μου οικογένεια αλλά και η οικογένεια της καρδιάς μου. Ο Λάκης είναι ένας τύπος που νομίζεις ότι έκανε διαστημικό ταξίδι και κάποια στιγμή καταλάθως βρέθηκε στη γη. Βρέθηκε με κόσμο γύρω του, αλλά δεν έχει επίγνωση. Ούτε για το τεράστιο ταλέντο του, ούτε για το τι συμβαίνει τριγύρω. Είναι ένας χαρακτήρας κόμικ. Ευαίσθητος, αισιόδοξος, τρυφερός και ταπεινός. Η Αρλέτα είναι ασυμβίβαστη. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να τεκμηριώνει την άποψή της. Είναι αυστηρή και ταυτόχρονα μελωδική και φυσικά είναι ο μόνος άνθρωπος που με έχει δείρει… Μου ‘χει δώσει δυο τρεις όταν κάποια στιγμή έπρεπε να συμμαζευτώ. Εκεί η Αρλέτα έπαιξε το ρόλο της μαμάς. Τους λατρεύω. Είναι και οι δύο πολύ σημαντικοί για εμένα.
-Μπαίνεις στη δισκογραφία στα 16 σου με την ‘Ανεμώνα Του Σικάγου’. Τι αίσθηση σου προκάλεσε αυτό;
Όταν είχα δώσει το τραγούδι στο Λάκη Παπαδόπουλο, ο Λάκης δεν πίστευε ότι ήταν δικό μου. Νόμιζε ότι το είχα ξεπατικώσει. Το πήρε και το μελοποίησε τελικά. Είχα τρομερή ανασφάλεια για το ποια ακριβώς θα ήταν η κατάληξη. Το τραγούδι το άκουσα πρώτη φορά στο λεωφορείο όταν επέστρεφα από την Καβάλα στην Αθήνα. Ένιωσα ανάμεικτα συναισθήματα. Συγκίνηση και έκπληξη μαζί. Από εκείνη τη μέρα άφησα αυτό το κομμάτι μακριά από εμένα. Πλέον, τα τραγούδια μου με αφορούν από τη στιγμή που τα δημιουργώ μέχρι τη στιγμή που τα παραδίδω στο στούντιο. Από εκεί και πέρα το υπόλοιπο κομμάτι το αφήνω στον κόσμο.
-Όταν ξεκίνησες τη μουσική σου περιπέτεια είχες φανταστεί ότι θα σε βγάλει κάπου η διαδρομή;
Όχι, δεν το είχα φανταστεί και να σου πω την αλήθεια δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Δεν έχω αναλογιστεί τι αντίκτυπο μπορεί να έχει προκαλέσει ένα τραγούδι μου ή κάποια δημιουργία μου. Το βλέπω εντελώς έξω από μένα.
-Τι αποτελεί έμπνευση;
Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Όλα και τίποτα ταυτοχρόνως. Μπορεί κάτι συγκλονιστικό να μην αποτελεί έμπνευση αλλά μια μικρή λεπτομέρεια να με ταράξει. Πιστεύω ότι το παιχνίδι παίζεται στις λεπτομέρειες.
-Έχεις υπάρξει φιλόδοξη;
Έχω υπάρξει φιλόδοξη.
-Ματαιόδοξη;
Και ματαιόδοξη.
-Τα έχεις φέρει ισορροπία?
Ο άνθρωπος έχει μέσα του μια ακόρεστη επιθυμία για δόξα, χρήμα, αναγνωρισιμότητα και άλλα πολλά ευχάριστα. Είχα την ευλογία να το εκμηδενίσω αυτό καθώς αντιλήφθηκα ότι δε με εκφράζει και δε μου κάνει καλό. Πέταξα όλα τα σκουπίδια που είδα ότι δεν ήταν κομμάτια του εαυτού μου και βρήκα την εσωτερική μου ελευθερία. Θεωρώ την ελευθερία μεγάλη αρετή.
-Τι είναι ο έρωτας;
Καταστροφή… Ο έρωτας είναι μια κατάσταση στην οποία όταν βρεθώ ούτε θέλω να γράφω, ούτε να δουλεύω… Έχει κατοχυρωθεί μέσα στη συνείδησή μου ως κάτι το καταστροφικό αλλά και ταυτόχρονα ως κάτι το δημιουργικό.
-Ο φόβος;
Θεωρώ ότι ο φόβος είναι μια ψευδαίσθηση η οποία δε μας αφήνει να ζούμε τη ρεαλιστική μας μορφή όπως πρέπει.
-Λειτουργείς με τη λογική ή με το συναίσθημα;
Στη ζωή μου συμπεριφέρομαι με την απόλυτη λογική. Οι φίλοι μου με χαρακτηρίζουν συντηρητική και άνθρωπο που εκλογικεύει πλήρως τα πράγματα.
-Δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους;
Δίνω αρκετές ευκαιρίες. Περισσότερες από όσες θα έπρεπε. Λειτουργεί μέσα μου και το ενοχικό σύνδρομο, οπότε θεωρώ πως ίσως κάπου να φταίω και εγώ. Στους ανθρώπους που αγαπώ και τους έχω επιλέξει στη ζωή μου, εξαντλώ όλη μου την αγάπη και την κατανόηση. Αν, όμως, αντιληφθώ ότι το πράγμα έχει τελειώσει, τότε παύει και να με αφορά.
-Πώς είναι σαν άνθρωπος η Sunny Μπαλτζή;
Οι άλλοι με βλέπουν ως έναν απλό άνθρωπο, μια ευσυγκίνητη ύπαρξη και μια καλή φίλη. Εγώ με βλέπω ως ένα πλάσμα που κάποιες στιγμές δεν είναι ο εαυτός του λόγω της υπερπροσπάθειάς του να τελειοποιηθεί.
-Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες στον εαυτό σου;
Θα ήθελα να ήμουν λιγότερο απόλυτη όταν ήμουν πιο μικρή.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τα παρακάτω ονόματα;
Λάκης Παπαδόπουλος: λατρεμένη εξωγήινη μορφή ζωής
Αρλέτα: το πνεύμα κάποιου σοφού μάγου που ζει μέσα της
Ελεωνόρα Ζουγανέλη: τρυφερότητα και υπερηφάνεια
Μιχάλης Χατζηγιάννης: οι τίτλοι του τέλους
Μελίνα Ασλανίδου: όμορφα τραγούδια που είχαν αλήθεια μέσα τους
Sunny Μπαλτζή: κόμικ ηρωίδα που θα πέσει από τον ουρανοξύστη και θα σηκωθεί πάλι στα πόδια της αλλά περπατώντας λίγο παρακάτω θα μπουρδουκλωθεί ξανά σε ένα μικρό σκαλί
-Sunny σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ. Καλή συνέχεια.
